Sana seslenebilir mi ?Seninle konuşabilir mi ?Canı var mı ?Canına arkadaş mı ?En iyi dostun mu ?Kimseyle konuşamadıklarını dinleyen mi ?Sırlarını emanet ettiğin mi ?
Otururken,yürürken seninle sürekli konuşan;konuştukça da senden sıkılmayan,saçmaladığında dinlemeye devam eden,bazen yürüyüşünü değiştiren,bazen seni güldüren,bazen ağlatan,bazen düşündüren,bazen senin söylemek istediklerini söyleyen,sen istediğin zaman isteğin kadar yapması gerekeni yapan tek dostun.
O olmasaydı napardın ki ?Bir boşluk içinde olurdun.Bir yerlerde eksik olurdun.Kahven hiç bu kadar lezzetli gelmezdi.Sen olmazdın.Kendini bulamazdın.
Geçenlerde geldi yanıma.Aslında ben çağırdım.Kırmadı yine.Oturduk.Kahve ikram ettim.Teşekkür edip ikramımı kibarca reddetti.Çok üstelemedim.Bu farklı bir ziyaret oldu ama.Ben çağırdığım halde bu kez onun anlatacakları varmış.Hep mi ben seni dinleyeceğim der gibi.Derinden girdi.Hüzünlüydü.Başladı anlatmaya.O kadar güzel anlatıyordu ki saatlerce konuşsa benimle yine de sıkılmazdım.Meğer o da dolmuş bunca zamanda.Haklıydı hep o beni dinliyordu,ben ise bir kez bile sormamıştım sen nasılsın diye.Anlattıkları dikkatimi çekmişti aslında.Bana yabancı olmayan konulardan bahsediyordu.Dur dur hatta bunlar da benim ona anlatacaklarımdı.Nasıl bildi ona anlatacaklarımı ?Neden bunu yaptı ?Hep beni düşünüyor,beni rahatlatmaya çalışıyor.Kendi derdim diyerek aslında benim derdimi dile getiriyor.Kendi dururken yine beni düşünüyor.
Neyse hallettik problemlerimizi.Biraz yürüyüşe çıktık.En sevdiğim yol arkadaşımdı zaten.Yine açıldı bir konu konuşmaya başladık.Ne o susuyor ne ben.Ne o duruyor ne ben.Herkes halinden memnun ama.Kimse bir dur ya dinle demiyor.Ne kadar mükemmel biri değil mi ?Vakit geçiyor.Geçtikçe birbirini bırakman zorlaşıyor.Ayrılmak istemiyorsun.Aman boşver kime gideceksin bu kadar mükemmel zaten.Ektim diğerlerini.Onunlaydım bu yeter bana.Saniyeler ardı dakikalar,dakikalar ardı saatler.Zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorduk ikimizde.Karnım acıktı ama ayrılamıyoruz.Ne onun anlatacakları bitti ne de benim.Aldım daha rahat bir yere koydum onu.Sesi daha gür,daha net,daha bir tınılı.Beş artı bir en sevdiği misafirlikti zaten.Mutfağa geçtim ben.Salondan sesleniyor hala bana.Ben de ona.O anlatıyor ben dinliyorum, ben anlatıyorum o dinliyor.Bazen aynı anda konuşuyoruz.Yine muazzam bir vakit değerlendirmesiyle birbirimizi mutlu ediyoruz.
Birçok yere gittim.Her gittiğimde yanımdaydı.Bir kez işim var,hastayım,seninle çıkmak istemiyorum dediğini duymadım.Bir kez dahi bir git ya benim de derdim var seninle mi uğraşacağım demedi.Hep istediğim vakitte istediğim kadar benim yanımda oldu.
İkimiz bir bütünüz.Bizi ayırabilir misin ?Buna gücün yeter mi ?Sen istediğin zaman onu bırakabilir miyim ?Müziğimi bırakabilir miyim ?Çok zor.Aa bak ihtimal verdim.Bunu yapmam diyordum.Onu asla bırakmam diyordum.Gelene sende kimsin derim diyordum.Demekki onu yenecek biri var.Ama tamamen bıraktırabilecek biri değil.Öyle biri ki onunla olduğumda sesiyle beni rahatlatan en büyük dostumla geçirdiğim vakitlerden daha mutlu olabileceğim biri.Zaman zaman onunla görüşmeme izin verecek biri.Onu kıskanmayacak biri.Yani herhangi biri değil, olamaz da. Peki nerdesin ?Bekliyorum..
