Bir gün bir konuda konuşmaya başlıyorsun. Karşındaki fikirlerini söylüyor. Anlatıyor da anlatıyor. Sen de dinliyorsun. Anlattıkları sana o kadar güzel geliyor ki kusursuzu bulduğunu düşünüyorsun o an. Gel zaman git zaman o dedikleri havada kalıyor. Sana bir ütopya oluşturtuyor, sonra puff hepsini yerle bir ediyor. Acaba en başta bunu neden yaptırıyor. O anlık düşünceleri miydi onlar ? Ama bunlar anlıksa kendini öyle tanıtmak ?
Olaya bir de iyi yandan bakalım haydi. Yaşadıklarımız deriz hep. Yaşadıkları onu değiştirmiş olabilir mi diye düşün bir de. Bu kadar katı bir değişimi, eksiyle artı kadar zıt bir farklılığı sen hakettin mi ? Bu olabilir mi ?
Evet biraz bencilliğe kaçıyor. Herşey kendi istediği şekilde kusursuz. Onun kusursuzu senin mükemmelini bozuyor ama. Bunu ne yapacağız ? Senin için kusursuz olmaktan vazgeçer mi ? Ama yapmacıklık olmadan. Aslında o da senin istediğini istiyor. Çünkü başta o samimiyeti yakaladın. O zaman sorun ne ? Kontrolü elinde tutmak mı ? Bu konuda onun sözünden çıkmanı istememesi mi ?
Zamanla herşey belli olur derler. Doğrudur buna inanmışımdır hep. Bazı şeyler ne parayla ne sevgiyle gerçekleşir. Zaman en büyük sevgi, para olur. O vakit geldiğinde hala bu şekilde düşünecek mi peki ? Eğer aynıysa kendini yanlış öğretmiş sana, yalan söylemiş. Ama değilse değişmek mi bu ? Tam tersi o an onun değiştiğini düşündürmek. Öyle olmadığı halde onu öyle sanman.
Tek temennim inşallah sanmışımdır. Beni kısa süreli kandırmışsındır.
